عاشقانه

نیست در دامان من جُز بوی گل
کی روا باشد, مرا جُز خوی گل؟
بوته زارِ  عشقم  و گویم  سُخن
می روم هر روزه خود تا کوی گل
گل  فروشِ  عالمِ عشق  و خرد
دل کجا دارم ، مگر  برسوی گل؟
جُز لبِ خندان نخواهم در جهان
خوش ندارم ،  جُز خمِ ابروی گل
غُنچه ها  بر  لب  بگیرم  تا ابد
گُل  فشانم  در  برِ گیسوی گُل