ابن خطبه امام زین العابدین عدر مجلس زیاد بر اساس

¤¤¤¤¤ابن خطبه امام زین العابدین (ع)در مجلس زیاد : بر اساس کتاب لهوف¤¤¤¤¤



امام زین‌العابدین (ع) پس از ورود به کوفه پس از حمدوثنای الهی ‏و درود بر رسول خدا (ص) خطاب به مردم کوفه فرمودند: ای مردم! هر کس مرا ‏می‌شناسد، می‌داند که من کیستم و آن که مرا نمی‌شناسد بداند که من علی فرزند ‏حسین هستم که او را در کنار فرات با کامی خشکیده و عطشناک بدون هیچ گناهی از ‏دم شمشیر گذراندند، من فرزند آن کس هستم که پرده حریم حرمت او را دریدند و اموال ‏او را به غارت بردند و افراد خانواده او را به زنجیر اسارت کشیدند.

من فرزند آن کسی ‏هستم که او را به زاری کشتند و همین افتخار ما را بس است.

‏ای مردم! شما را به خدا سوگند آیا به خاطر دارید که به پدرم نامه‌ها نوشتید و او را دعوت ‏کردید ولی با او نیرنگ باختید؟ بخاطر دارید که با او پیمان وفاداری بستید و با او و نماینده ‏او بیعت کردید ولی به هنگام حادثه او را تنها گذاشتید؟ و به این هم بسنده نکردید و با او ‏به پیکار برخاستید؟

به من بگویید که با کدام چشم می‌خواهید به روی رسول خدا (ص) بنگرید هنگامی که به ‏شما بگوید عترت مرا کشتید. حریم حرمت مرا شکستید، پس شما دیگر از امت من به ‏حساب نمی‌آیید. رحمت خدا بر آن کس باد که پند مرا بپذیرید و سفارش مرا در رابطه با ‏خدا، رسول خدا (ص) و دودمان او به خاطر بسپارید، چرا که من به نیکی از رسول خدا ‏‏(ص) پیروی می‌کنم و رفتار او را در پیش می‌گیرم.

‏مردم یکصدا بانگ برداشتند که ای پسر پیامبر خدا! ما فرمانبردار توئیم و پیمان تو را محترم ‏و دلهای خود را به جانب تو معطوف می‌داریم! و هوای تو را در سر می‌پروریم! رحمت خدا ‏بر تو باد! تو فرمان بده تا با هر آنکه با تو درآمیزد بستیزیم! و با هر کس که تسلیم فرامین ‏تو باشد، از در آشتی درآییم! و یزید را از اریکه قدرت به زیر کشیم و او را اسیر کنیم! و از ‏کسانی که بر شما خاندان ستم روا داشتند، بیزاری جسته و انتقام خون پاکان شما را از ‏آنان بگیریم!‏

امام سجاد فرمود: هیهات! ای بی وفایان نیرنگ باز، در میان شما و خواسته‌های شما پرده‌ای ‏کشیده شده است آیا برآنید که با من نیز به همانگونه که با پدران من رفتار کردید، عمل ‏کنید؟! مطمئن باشید که به یاوه‌های شما ترتیب اثر نمی‌دهم و هرگز چنین نخواهد شد ‏که شما مرا به راهی که می‌خواهید سوق دهید.‏


پس امام خطبه خود را با این ابیات پایان داد.‏

لاغرو ان قتل الحسن و شیخه

قد کان خیراً من حسین و اکرما

فلا تفرحوا یا اهل کوفه بالذی

اصیب حسین کان ذلک اعظما

قتیل بسط النهر نفسی فداءه

جزاء الذی ارداه نار جهنما


شگفت‌آور نیست اگر حسین کشته شد و پدر بزرگوارش علی که به از حسین بود، او نیز ‏کشته شد، ای اهل کوفه! شادمان نباشید به این مصیبت که بر حسین وارد شد که این ‏مصیبتی است بزرگ، جانم فدای آنکه در کنار نهر فرات شهید شد. کیفر آن کس که او را ‏کشت آتش جهنم است.