حضرت امام حسن مجتبیع دومین اختر تابناک آسمان امامت و نخ

حضرت امام حسن مجتبی(ع) دومین اختر تابناک آسمان امامت و نخستین ثمره پیوند مبارک حضرت علی(ع) و صدیقه فاطمه زهرا(س)، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشود.[1] حدود 30 سال در کنار پدرش مولای متقیان علی(ع) قرار داشت و پس از شهادت پدر گرامیش، در سال 40 هجری، به مدت 10 سال امامت امت را بر عهده گرفت[2] و در سال 50 هجری با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن 48 سالگی به درجه شهادت رسید و در قبرستان «بقیع» در مدینه مدفون گشت.

امام حسن(ع) را به دلیل صفات و فضایل اخلاقی، سخاوت و بخشش بی نظیری که داشت کریم اهل بیت می نامیدند. به صورتی که بارها نیمی از مال خویش را به نیازمندان داد. گاه پیش از آنکه مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می‏ساخت و اجازه نمی‏داد رنج و مذلت درخواست را بر خود هموار سازد[3].

در تاریخ شهادت امام حسن مجتبی(ع) دو قول نقل شده است:
1- بیست و هشتم ماه صفر سال 50 یا 49 هجری در 47 یا 48 سالگی[4]
2- هفتم ماه صفر سال 49 یا سال 50 در 47 سالگی یا 48 سالگی[5]

همچنین هفتم صفر روز ولادت امام موسی بن جعفر (ع) نیز نقل می شد که با توجه به مصوب شورای فرهنگ عمومی – شورای عالی انقلاب فرهنگی، در تقویم جدید تاریخ ولادت ایشان 14 ذی الحجه درج شده است.
( با توجه به پژوهش های صورت گرفته بسیاری از بزرگان ما تقیّد داشتند که این روزها حتی اگر تولد امام معصوم هم باشد، روز سرور نیست، روزهای اسارت اهل بیت امام حسین و ماه حزن است [6])

حدیثی زیبا از امام حسن (ع) :
کسی که در دلش هوایی جز خشنودی خدا خطور نکند، من ضمانت می‏کنم که خداوند دعایش را مستجاب کند.[7]

التماس دعا
موج همراه