دوستی هایتان را به عشق نرسانید؛

دوستی هایتان را به عشق نرسانید؛
به جایی که سلام دادنش سر حالتان بیاورد
و قربان صدقه های بی منظورش خاص شود برایتان،
به جایی که عقربه ها وقتی کنارش هستید برای گذشتن عجله داشته باشند
و قهوه ها تلخ به نظرت نیایند...
دوستی هایتان را به جایی که یک روز حرف نزدن با او خلقتان را تنگ میکند
و احوال پرسی نکردنش حال خوبتان را بد میکند نرسانید...

دوست که بمانید لااقل کنار خودتان داریدش؛
قدِ یک تبریک تولد،
قدِ یک گپ و چایِ عصرانه،
قدِ یک شب بخیر گفتن و عزیزم شنیدن از زبانش،
قدِ نعمت بودنش...
به عشق که برسانیدش؛
در حسرت دوباره شنیدنِ اسمتان از زبانش هم میمانید
بقیه چیز ها که دیگر هیچ...💔