صادق داروبرد .. شب ..

سفرها رفتم و اما دلم راضی نشد هرگز
پاهام میرفتن این راهو دلم رازی نشد هرگز
نشد قانع که تنهایی توو کنج غصه میسوزه
میره آروم به یک گوشه میمونه تا که میپوسه
دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی
همش غرق خودم بودم توو این دریای طوفانی

منو میبرد تنهایی دلم هی دورتر میشد
همه دلتنگیام انگار فقط هی بیشتر میشد
دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی
همش حبس خودم بودم، یه چاردیواری سنگی
یه زندونی آواره که تقدیرش خیابونه
یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

شاعر رضا میرفخرایی