اولین دفعه به ایوان که نگاهم افتاد

اولین دفعه به ایوان که نگاهم افتاد/
سرم آنقدر عقب رفت کلاهم افتاد/

عقل از سر، نفس از سینه، رمق از پایم/
تا رسیدم به نجف یک دفعه با هم افتاد/

من که از عشق فقط آه کشیدن بلدم/
باز خوب است نگاه تو به آهم افتاد/

دست خالی نرود از در این خانه ، گدا/
شکر لله که به دربار تو راهم افتاد/

بود در دست نکیرین گنهنامه ی من/
تا که گفتم تو شدی پشت و پناهم ، افتاد/

کوه اعمال من و کاه خطاپوشی توست/
همه دیدند که این کوه به کاهم افتاد/

این نجف آمدنم آبروی عمرم شد/
شکر ، خیر تو به این عمر تباهم افتاد/

آمدم پشت در و لطف تو در کاسه من/
قبل از آنیکه ز تو رزق بخواهم افتاد/

رو سفید دو جهان گشته ام از روزی که/
نگه شاه بر این روی سیاهم افتاد/