مدافع حرم

مدافع حرم!
جانباز زینبی!
ولیچرنشینِ تاریخ‌ساز!
روشن است که آن چرندگویِ اشرافی، "قهرمان" نیست. کدام قهرمان؟! آن‌قدر ثروت اندوخته که پایان ندارد؛ آن هم از جیبِ مردم. و اکنون که گردن‌کلفت شده است، رجزخوانی می‌کند، بی‌آن‌که هزینه‌ای بدهد. در میان جواهرات انبوهش آرمید و نوجوانان و جوانان را به اغتشاش تحریک کرد و سبب‌ساز ریخته‌شدن خون‌ها شد. او "خائن" است نه "قهرمان". شوت‌زدن از کسی قهرمان نمی‌سازد، امّا "دروغ‌گویی" و "هم‌صدایی با دشمن"، به معنی خیانت است. این تهی‌مایه در شرایط جنگ نرم، خیانت کرد. سزای "خیانت جنگی" چیست؟
ازاین‌گذشته، هیچ تاریخی با فوتبال ساخته نمی‌شود و هیچ عظمتِ پابرجایی با شوت‌زدن، پدید نمی‌آید. اینها حاشیۀ زندگی هستند نه واقعیّت آن. تفنّن هستند و زودگذر. نه شادی‌اش حاصلی دارد و نه غمش.
جوانِ مؤمنِ انقلابی!
قدیس شمشیرزن!
مردِ میدان!
امّا کار تو، "فتح" است، بلکه "فتح‌الفتوح" است. "قهرمان" تویی. باید رسم "مردانگی" و "شرافت" و "غیرت" را از تو آموخت. حماسه‌ای که تو رقم زدی، ترجمان عاشقی و شیدایی است، نه بازتاب منفعت‌طلبی و خودخواهی. سخنت را به جان می‌خریم. حقّ را گفتی و آتش صراحت بر خرمن ناپاک‌شان افکندی. اکنون برآشفته‌اند و دریده‌گویی می‌کنند. از نمایان‌شدن حقارت‌شان بر تو خشم گرفته‌اند. بگذار از دردِ رسوایی بر خود بپیچند و هذیان‌بافی کنند. هرچه بیشتر بگویند؛ حماقت‌ها و خباثت‌های‌شان بیشتر آشکار خواهد شد.


دکتر مهدی جمشیدی
عضو هیات علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه