دیگر ای اختر شبگرد مگرد

دیگر ای اختر شبگرد مگرد
دیگر ای مرغ شباهنگ مخوان
دیگر ای ناله شبگیر بمیر
دیگر ای مهر فروزنده بر این كلبه متاب
و تو ای ظلمت جاوید بمان
... كه بغیر از تو پناه دگری نیست مرا
همه جا تیره و تار، همه جا حیله و ننگ
همه جا پای شرف خورده به سنگ
نه به سر مانده هوس نه به دل مانده قرار
نه بجا مانده ز مردی نامی
نه به كف مانده ز عشرت جامی
نوبهارست ولی نیست به گلزار گلی
همه جا مانده به جا نقش زمستان سیاه
پای بر ابله راهروان مانده ز راه
همه جا كینه و درد همه جا ناله سرد
همه جا سر خورده و وامانده از این راه دراز
همه وحشت زده از بیم شكست
آه ای درد بزرگ !
من و پیمان شكنی؟!
من و احساس شكست ؟!
من و سرخوردگی از جور زمان ؟!
من و واماندگی از پیچ و خم راه امید ؟!
من و بوسیدن جام ؟!
من و آلودگی از اینهمه ننگ؟!
من و تسلیم به پستی؟!
هیهات!!
میروم با دلی از بیم تهی
میروم با سری پرشور ز عشق
میروم در دل این ظلمت جاوید و سیاه
تا زنم بوسه به خورشید بزرگ......