''ارش کمانگیر''

''ارش کمانگیر''
برف میبارد برروی خار و خارا سنگ
چشمه ها خاموش
دره ها دلتنگ
راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ
بر نمی شد گر زبام خانه ای دودی
یا که سوسوی چراغی، گر پیامیمان نمی اورد
رد پا گر نمی افتاد،روی جاده ها لرزان
ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته ی دمسرد
ﺁﻧﮏ، ﺁﻧﮏ ،ﮐﻠﺒﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻦ
ﺭﻭﯼ ﺗﭙﻪ ، ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪﻡ ،
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﻡ
ﺯﻭﺩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ، ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺳﻮﺯ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ
ﻗﺼّﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻮﻧﻮﺭﻭﺯ :
‏« ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ "
ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻫﺎ ﮐﺎﯾﻨﺠﺎﺳﺖ .
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺭ
ﺑﺎﻏﻬﺎﯼ ﮔﻞ
ﺩﺷﺘﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺩﺭ ﻭ ﭘﯿﮑﺮ
ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﺮﻑ
ﺗﺎﺏ ﻧﺮﻡ ﺭﻗﺺ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﺭ ﺁﺏ
ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎ ﻋﻄﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﮐﻬﺴﺎﺭ
ﺧﻮﺍﺏ ﮔﻨﺪ ﻣﺰﺍﺭ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ
ﺁﻣﺪﻥ، ﺭﻓﺘﻦ، ﺩﻭﯾﺪﻥ
ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ
ﺩﺭ ﻏﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﭘﺎﯼ ﮐﻮﺑﯿﺪﻥ
ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻥ، ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ
ﺁﺭﻣﯿﺪﻥ
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻥ
ﺟﺮﻋﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﺒﻮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺁﺏ ﭘﺎﮎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﮐﻮﻩ ﺭﺍﻧﺪﻥ
ﻫﻤﻨﻔﺲ ﺑﺎ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﮐﻮﻫﯽ ﺁﻭﺍﺭﻩ ، ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ
ﺩﺭ ﺗﻠﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﻫﻮ ﺑﭽﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﯿﺮ ﺩﺍﺩﻥ
ﻧﯿﻤﺮﻭﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺭﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ
ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ
ﺯﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﺑﺎﻣﻬﺎﯼ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻫﻢ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺯ ﻧﻢ ﻧﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ
ﺑﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻡ ﺩﯾﺪﻥ
ﯾﺎ ﺷﺐ ﺑﺮﻓﯽ
ﭘﯿﺶ ﺁﺗﺶ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺩﺍﻣﻨﮕﯿﺮﻭﮔﺮﻡ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺴﺘﻦ
ﺁﺭﯼ، ﺁﺭﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺗﺸﮕﻬﯽ ﺩﯾﺮﻧﺪﻩ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ
ﮔﺮ ﺑﯿﻔﺮﻭﺯﯾﺶ، ﺭﻗﺺ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺮﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﻭﺭﻧﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎﺳﺖ .
ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ :
ﮐﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﻮﺭﻩ ﯼ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﯼ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﮑﻨﺪ
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﻩ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩ
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﻫﯿﻤﻪ ﯼ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ
ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ، ﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ !
ﺟﻨﮕﻞ ﺍﯼ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﺁﺯﺍﺩﻩ
ﺑﯿﺪﺭﯾﻎ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﻮﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﻣﺎﻥ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﺎﻭﯾﺪ
ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺒﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺟﻮﺷﻨﺪﻩ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺳﺮﺕ ﺍﻓﺸﺎﻥ
ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭ ﺁﺗﺶ
ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺵ ، ﺍﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ !
‏« ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ‏» ﺻﺪﺍ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ ﻋﻤﻮ ﻧﻮﺭﻭﺯ :
‏« ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﯿﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﻓﺮﻭﺯ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻢ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ، ﺯ ﺁﺭﺵ ﺑﻮﺩ
ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ .
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ
ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺗﯿﺮﻩ
ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﭼﯿﺮﻩ
ﺷﻬﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﯿﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ
ﺭﻭﺯ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻨﮓ
ﻏﯿﺮﺕ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻨﺪﻫﺎﯼ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﭘﯿﭽﺎﻥ
ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺩﻟﻤﺮﺩﮔﯽ ﺑﯿﺠﺎﻥ
ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﻓﺼﻞ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ
ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﮔﻠﮕﺸﺖ ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ ، ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺷﯽ
ﻣﯽ ﺗﺮﺍﻭﯾﺪ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﻋﻄﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ
ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﮒ
ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺟﻨﺒﯿﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ، ﺑﺮﮒ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ
ﺳﻨﮕﺮ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺧﯿﻤﻪ ﮔﺎﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﺮﺟﻮﺵ
ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﻣﻠﮏ
ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮ ﺣﺪﺍﺕ ﺩﺍﻣﻨﮕﺴﺘﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ
ﺑﺮﺝ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ
ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎﺭﻭﻫﺎﯼ ﺩﻝ ، ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﻭﯾﺮﺍﻥ
ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺣﺪّ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﻭ
ﻫﯿﭻ ﺳﯿﻨﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﻭﺧﺖ
ﻫﯿﭻ ﺩﻝ ﻣﻬﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﻭﺭﺯﯾﺪ
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﺴﻮﯼ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ
ﺑﺎﻍ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﯽ ﺑﺮﮒ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻫﺎ ﭘﺮﺑﺎﺭ
ﮔﺮﻣﺮﻭﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ
ﺭﻭﺳﭙﯽ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭﮐﺎﺭ
ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﺩﺷﻤﻦ
ﺭﺍﯾﺰﻥ ﻫﺎ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺷﻤﻦ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ
ﻫﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻧﺪﯾﺸﻨﺪ
ﻧﺎﺯﮎ ﺍﻧﺪﯾﺸﺎﻧﺸﺎﻥ، ﺑﯽ ﺷﺮﻡ
ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺷﺎﻥ ﺩﮔﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﯽ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ
ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﺁﺧﺮ ﻓﺴﻮﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻨﺪ
ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﺎ ﻭﺣﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺯﯾﺮ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ :
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﺮ ،
ﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﯿﺮﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺳﺎﻣﺎﻥ !
ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﯾﺪ
ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺗﻨﮓ
ﺁﺭﺯﻭﻣﺎﻥ ﮐﻮﺭ،
ﻭﺭﺑﭙﺮّﺩ ﺩﻭﺭ،
ﺗﺎ ﮐﺠﺎ؟ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ؟
ﺁﻩ ! ﮐﻮ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﭘﻮﻻﺩﯾﻦ ﻭ ﮐﻮ ﺳﺮﭘﻨﺠﺔ ﺍﯾﻤﺎﻥ؟
ﻫﺮ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ، ﺑﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ .
ﭘﯿﺮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﯿﻦ، ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﯿﺪ
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪ
ﺑﺮﻑ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﻑ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ
ﺑﺎﺩﺑﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ
" ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ "
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﺮﺩﺁﻏﺎﺯ
ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﻟﺸﮑﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻪ ، ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺍﺧﺘﺮ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ
ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺻﺒﺢ
ﺑﺎﺩﭘﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﺖ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﺒﺮﺯ
ﻟﺸﮑﺮ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﯽ ﺳﺨﺖ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭ
ﺩﻭ ﺩﻭ ﻭ ﺳﻪ ﺳﻪ ﺑﻪ ﭘﭻ ﭘﭻ ﮔﺮﺩ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ
ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻥ
ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭ
ﮐﻢ ﮐﻤﮏ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺁﻣﺪ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺧﻔﺘﻪ
ﺧﻠﻖ، ﭼﻮﻥ ﺑﺤﺮﯼ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ
ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪ
ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺷﺪ
ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺑﺮﺵ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﯼ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ
ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩ :
‏« ﻣﻨﻢ ﺁﺭﺵ «!
ﭼﻨﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ
ﻣﻨﻢ ﺁﺭﺵ، ﺳﭙﺎﻫﯽ ﻣﺮﺩ ﺁﺯﺍﺩﻩ
ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﯿﺮ ﺗﺮﮐﺶ، ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺗﻠﺨﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮏ ﺁﻣﺎﺩﻩ
ﻣﺠﻮﯾﯿﺪﻡ ﻧﺴﺐ
ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﮐﺎﺭ
ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻬﺎﺏ ﺍﺯ