بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشایشگر مهربان
اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ ﴿۱﴾
روز حسابِ مردم نزدیک است اما آنان غافل و روی گردانند.
مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿۲﴾
هیچ پند تازه اى از پروردگارشان نیامد مگر اینکه بازى کنان آن را شنیدند.
سوره انبیاء، آیه ۱-۲
«یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ *وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ * وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُۆْویهِ * وَمَن فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنجِیهِ »؛(معارج: ۱۱-۱۴)
خویشان را به خویشان خود بنمایند و نشان دهند (لکن از شدت هول به یکدیگر توجه نکنند)، گنهکار آرزو کند اى کاش مىتوانست از عذاب آن روز پسران خود را فدا دهد. و نیز همسر و برادرش را . و نیز خویش و قومش را که (در دنیا) او را پناه مىدادند. و نیز همه کسانى را که در روى زمیناند، تا این کار او را (از عذاب آن روز) نجات دهد.اما نمى‌تواند. عذاب الهى است ؛
«کَلَّا إِنَّهَا لَظَى* نَزَّاعَهً لِّلشَّوَى* تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى *وَجَمَعَ فَأَوْعَى؛
چنین نیست (که مجرم نجات یابد، بلکه) آن (جهنم) شعله آتش است که زبانه مىکشد.
در حالى که برکننده پوست سر و اعضاء (بدن) است.
(به گفتار لفظى و جذب قهرى) فرا مىخواند، هر کس را که (به حق) پشت کرده و (از خدا و دعوتش) روى گرداند.
و (اموالى) جمع کرد و در ظرفهایش (از صندوق و بانک و انبار) انباشته نمود.»( معارج: ۱۵-۱۸)
منبع: حدیث نگاری
به نام خداوند بخشایشگر مهربان
اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ ﴿۱﴾
روز حسابِ مردم نزدیک است اما آنان غافل و روی گردانند.
مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿۲﴾
هیچ پند تازه اى از پروردگارشان نیامد مگر اینکه بازى کنان آن را شنیدند.
سوره انبیاء، آیه ۱-۲
«یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ *وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ * وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُۆْویهِ * وَمَن فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنجِیهِ »؛(معارج: ۱۱-۱۴)
خویشان را به خویشان خود بنمایند و نشان دهند (لکن از شدت هول به یکدیگر توجه نکنند)، گنهکار آرزو کند اى کاش مىتوانست از عذاب آن روز پسران خود را فدا دهد. و نیز همسر و برادرش را . و نیز خویش و قومش را که (در دنیا) او را پناه مىدادند. و نیز همه کسانى را که در روى زمیناند، تا این کار او را (از عذاب آن روز) نجات دهد.اما نمى‌تواند. عذاب الهى است ؛
«کَلَّا إِنَّهَا لَظَى* نَزَّاعَهً لِّلشَّوَى* تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى *وَجَمَعَ فَأَوْعَى؛
چنین نیست (که مجرم نجات یابد، بلکه) آن (جهنم) شعله آتش است که زبانه مىکشد.
در حالى که برکننده پوست سر و اعضاء (بدن) است.
(به گفتار لفظى و جذب قهرى) فرا مىخواند، هر کس را که (به حق) پشت کرده و (از خدا و دعوتش) روى گرداند.
و (اموالى) جمع کرد و در ظرفهایش (از صندوق و بانک و انبار) انباشته نمود.»( معارج: ۱۵-۱۸)
منبع: حدیث نگاری
۱.۹k
۲۰ اسفند ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.