تلنگر مهدوی

#تلنگر_مهدوی
#درس_یازدهم
#چجوری_میشه_احساس
#هیچ_بودن_کرد_اما_شاد_بود



🟣 اگه معصوم می‌گه خدایا!‌ من رو شاکر نعمت‌های خودت قرار بده، یعنی 👈 ای انسان! تو اگه می‌خوای رشد کنی و به زندگی حقیقی دست پیدا کنی، نیازمند شکری 🌻

✔️ درخواست چیزی که در جهت کمال انسان،‌ فایده‌ای نداره،‌ با عصمت امام سازگار نیست 🌻

🟣 وقتی امام معصوم به خدا عرض می‌کنه که خدایا! من رو در برابر خودت ذلیل کن؛ یعنی 👈 من نیاز دارم به این احساس ذلّت ☘

✔️ پس چرا اگه احساس ذلّت در برابر خدا،‌ نیاز واقعی انسانه، ما تا الآن احساسش نکردیم ⁉️ غفلت، غفلت و امان از غفلت 🌻
 
🔷 حواس ما از خیلی نیازامون پرته. برای این که حواسمون جمعِ خیلی از چیزای بیخودی شده. ذهن و دلمون مشغول چیزاییه که ارزش ارزنم نداره؛‌ ولی ما بهش قدر و قیمت طلا دادیم 🌻

🔶 حالا که از عشق شنیدید و فهمیدید که عاشق دوست داره ذلیل معشوقش باشه پس این رو هم بشنوید 👇

🟣 عبادت اگه همراه با عشق نباشه، شاید در اندازه ی ادای تکلیف خوب باشه که حتماً هست؛ امّا اون لذّتی که می‌شنوید اولیای الهی از عبادت می‌برند رو نخواهد داشت 🌻




🟣 چقدر این روایت قشنگه که امام صادق علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل می‌کنند که فرمود👇

🟢 بهترین مردم کسی است که عاشق عبادت باشد، آن را در آغوش بگیرد و از دل، دوست داشته باشد، با بدن خویش آن را به جا آورد و خودش را برای آن فارغ کند که در این صورت باکی ندارد که زندگی دنیا برایش چگونه می‌گذرد، با سختی یا آسانی ☘

منبع 📚 الکافی، / جلد ۲ / صفحه ۸۳

🔰 تعابیری که توی این روایت هست،‌ خیلی جالبه 👇

1⃣ یکی این که می‌گه برترین مردم،  کسیه که عاشق عبادت باشه ✅

🎊 می‌تونست بگه برترین مردم کسیه که اهل عبادت باشه،‌ یا کسی که عبادت می‌کنه یا ... ؛ اما فرمود 👈 عاشق عبادت باشه 🌻

2⃣ بعد فرمود: 👈 فَعَانَقَهَا توی کتاب لغت که نگاه می‌کنید،‌ می‌بینید ⚡️معانقه⚡️ رو این طوری معنا کرده: «معانقه اینه که دستت رو بندازی، روی گردن طرف مقابلت و او رو به خودت بچسبونی. این نهایت علاقه ی بنده به عبادت رو می‌رسونه 🌻

3⃣ با این که از کلمه ی عشق برای رابطه ی بنده با عبادت استفاده کرده؛ امّا بازم می‌گه 👈 عبادت رو با قلبش
دوسته باشه (وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ) 🌻

4⃣ وقتی که عبادت عاشقانه انجام شد، دیگه نه سختی های دنیا می‌تونه از پا درش بیاره و نه جذّابیت هاش می‌تونه آدم رو غافل کنه 🌻

ص ۵