حق میدم

من به تو حق می‌دم گاهی دلت بخواد قوی نباشی، گوشه‌ای بشینی، از زیر بار مشکلات و نداشتن‌ها و رفتن‌ها، شونه خالی کنی و بزنی زیر گریه...
من به تو حق می‌دم گاهی احساس ضعف کنی، جا بزنی، توقف کنی و دست بکشی...
من به تو حق می‌دم گاهی اشتباه کنی، تصمیمات درستی نگیری، برگردی به آدم‌های اشتباه، برگردی به هدف‌های اشتباه، برگردی به مسیرهای اشتباه و از خودت یک بازنده بسازی...
من حق می‌دم که خسته شی، بگی: گور بابای قوانینِ تعریف شده‌ی آدم‌ها! من دلم می‌خواد طبق قانون خودم زندگی کنم!
من به تو حق می‌دم یک روز صبح تصمیم بگیری به جای بلند شدن و دویدن برای هدف‌ها، توی رختخوابت لم بدی...
اما حق نمی‌دم تسلیم شی! تو حق داری خسته شی، توقف کنی، ژست بازنده‌ها رو به خودت بگیری و جا بزنی اما حق نداری در جا بزنی؛ حق نداری تسلیم شی و خودت رو تا همیشه بازنده فرض کنی؛
در جسم تو میلیون‌ها سلول هست و در جهان تو آدم‌های زیادی که روی توانمندی و تلاش و پشتکار تو حساب کرده‌ان!
خستگی‌ت که در رفت و ذهن و اراده‌ات که به انسجام رسید، دوباره بلند شو و به جهان ثابت کن که برای قوی بودن و رسیدن، باید گاهی هم ضعیف بود و کنار کشید.
که بدون وقفه اگر بدوی، نفس کم میاری...