بچه که بودیم

بچه که بودیم …
بهتر میدانستیم چطور باید از
داشته هایمان مواظبت کنیم و برایشان بجنگیم
بهتر بلد بودیم دوست داشتن واقعی را…
شاید اندازه ی سن مان نبود اما عشق و وفاداری را خوب می شناختیم … 
فرقی نمیکرد آنچه داشتیم 
پدر و مادر باشد 
دوست باشد، دوچرخه یا عروسک 
توپ یا مداد رنگی …
هر چه بود سهم ما بود 
دوست داشتنی بود 
و با هیچ چیز در دنیا عوضش نمیکردیم
آن روزها نمیدانستیم خستگی یعنی چه، 
دلزده گی یعنی چه …
نه اهل رها کردن بودیم 
نه تنهایی ترجیح مان بود و نه فرار راه نجات 
حالا اما، 
ما همان بچه ها هستیم 
که حتی روزی فکرش را هم نمیکردیم 
کمی قد کشیدن و بزرگ شدن 
اینهمه دنیای مان را عوض کند ….