طیبه شنبه زاده شاعر هرمزگانی
بانو "طیبه شنبه‌زاده"، مترجم و شاعر سپیدگوی پست مدرن، زاده‌ی سال ۱۳۵۳ در بندرعباس است. این شاعر چندین سال است که در فضای شعر استان هرمزگان به خصوص بندرعباس حضور فعال دارد.
همسرش "سعید آرمات" است که خود از سران پست مدرن‌های سپیدگویی استان هرمزگان است.
او به ترجمه آثار و کتاب‌های شاعرها و نویسندگان جهان اهتمام دارد. بیشتر به ترجمه‌ی آثار هنرمندانی می‌پردازد که در ایران کمتر شناخته شده‌اند.
▪︎کتاب‌شناسی:
- عشق دیوانگی و مرگ - (آن سکستون)
- در شهری که در آن تو را دوست دارم. - (لی یونگ لی) - عشق با کت و شلوار راه راه. - (دیان واکوفسکی).
- زولپیدم. - ۱۳۹۷ - انتشارات هشت. / چاپ دوم ۱۳۹۹ انتشارات سمت روشن کلمه.
- صرف نسکافه در مجلس ترحیم اسب - ۱۳۹۲ - نشر بوتیمار.
- آنتولوژی شعر جهان - انتشارات هشت.
و...
▪︎نمونه‌ی شعر:
(۱)
حالا نمی‌گوید کجایی
روی کدام ابر مایل به بنفش نشسته مرغان سیبری از کوچ انگشت می‌رود
نمی‌گوید آن اسب همیشه در جوارح با دو گله‌ی زرد چموش بر دالان‌های شریان کبود می‌گذرد
نمی‌گوید آماده‌ی ایستادنی وقت راست گلوله در پیشانی
وقت نخست آتش در پیراهن نو
چه چیزی به خاطر، چه چیزی به یاد
حالا که شهر آرام است در گلو
خاکم کن در خاکریز دهان اسب‌ها
به وقت بارش خاک
روی هر مرزی که نشسته‌ای منم که در باد صورت
می‌کشم در باد غرق
طوفان از صدای تو می‌وزد بر کمان دشت
و هرچه کبودی به زیر ناخن معنویت ساده‌ای از شکار خون است
ایستاده در شکل پنجره کنار زده پرده را چنگی در دست می‌نوازد با بازو‌های نشمه گر لیلی
می‌گویم پری پری!
تو مادام از عمر منی خوابیده با دیو شب‌های موزیک
خوابیده در بندر ناتور در رگ‌های محشر لیلی
چنگ می‌زنی چنگ بر دیوار نت‌های غبن و فراموشی
و عشق مثل راه‌حلی پیش پا افتاده
پا می‌خورد پا می‌خورد در خاک گله‌های رم
می‌غلتد به پشت
نمی‌گوید آماده‌ی روزمره‌ای که چاقو خورده از هوا
آماده‌ی روزمره‌ای در پوشیدن لباس و رفتن به اداره با قطره‌ی نفازولین
با دخترت با عینک تازه و چشم‌های گنجشک دور بر شاخه‌ی نامطمئن نیزار
چشم‌های جامانده از قرن دوست داشتن‌ها
قرنی که می‌شد به تپیدن گنجشک از زیر لباس دست کشید
قرنی که حاضر نبود غایب بود و روییده بود از
دیواره‌هاش دو چشم مرکب
بر خاطر عشاق
دست می‌کشیدند بر دیوار هم از جغرافیای اندوه تن و سایه‌ی غم در چشمان هم
با این وجود هر مرزی که دریا بود و خاک
از دو تن پیچیده درهمشان رقص می‌گرفت آتش
مرز‌ها تا جنون گاوی سنگ
تا چشم‌انداز محو باران در تئاتر شهری تا بیغوله‌ای در یونیفرم اداره و هر مرزی که روح جهان را شقه می‌کند
با این وجود مخابرات مریض افتاده با دیالوگ‌های مضحک پشمکی
ما با دو گله‌ی زرد چموش اسب
ایستاده‌ایم در قامت سن و سالمان
تا پری مغموم سردرگم
در شب‌های سوز موزیک بیفتد بر تخت
بر خاکریز مرزهای دشت عاصی
این‌گونه شکسته در چشم هر گنجشک در چنین ابر دردناک آغشته به مرغان سیبری.
(۲)
چهره‌ی غمگین اسب‌ها را می‌توان دیدن
که در باران با یال‌های قهوه‌ای
گاوچران‌ها را دور می‌زنند
و آهسته گریه می‌کنند...
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
همسرش "سعید آرمات" است که خود از سران پست مدرن‌های سپیدگویی استان هرمزگان است.
او به ترجمه آثار و کتاب‌های شاعرها و نویسندگان جهان اهتمام دارد. بیشتر به ترجمه‌ی آثار هنرمندانی می‌پردازد که در ایران کمتر شناخته شده‌اند.
▪︎کتاب‌شناسی:
- عشق دیوانگی و مرگ - (آن سکستون)
- در شهری که در آن تو را دوست دارم. - (لی یونگ لی) - عشق با کت و شلوار راه راه. - (دیان واکوفسکی).
- زولپیدم. - ۱۳۹۷ - انتشارات هشت. / چاپ دوم ۱۳۹۹ انتشارات سمت روشن کلمه.
- صرف نسکافه در مجلس ترحیم اسب - ۱۳۹۲ - نشر بوتیمار.
- آنتولوژی شعر جهان - انتشارات هشت.
و...
▪︎نمونه‌ی شعر:
(۱)
حالا نمی‌گوید کجایی
روی کدام ابر مایل به بنفش نشسته مرغان سیبری از کوچ انگشت می‌رود
نمی‌گوید آن اسب همیشه در جوارح با دو گله‌ی زرد چموش بر دالان‌های شریان کبود می‌گذرد
نمی‌گوید آماده‌ی ایستادنی وقت راست گلوله در پیشانی
وقت نخست آتش در پیراهن نو
چه چیزی به خاطر، چه چیزی به یاد
حالا که شهر آرام است در گلو
خاکم کن در خاکریز دهان اسب‌ها
به وقت بارش خاک
روی هر مرزی که نشسته‌ای منم که در باد صورت
می‌کشم در باد غرق
طوفان از صدای تو می‌وزد بر کمان دشت
و هرچه کبودی به زیر ناخن معنویت ساده‌ای از شکار خون است
ایستاده در شکل پنجره کنار زده پرده را چنگی در دست می‌نوازد با بازو‌های نشمه گر لیلی
می‌گویم پری پری!
تو مادام از عمر منی خوابیده با دیو شب‌های موزیک
خوابیده در بندر ناتور در رگ‌های محشر لیلی
چنگ می‌زنی چنگ بر دیوار نت‌های غبن و فراموشی
و عشق مثل راه‌حلی پیش پا افتاده
پا می‌خورد پا می‌خورد در خاک گله‌های رم
می‌غلتد به پشت
نمی‌گوید آماده‌ی روزمره‌ای که چاقو خورده از هوا
آماده‌ی روزمره‌ای در پوشیدن لباس و رفتن به اداره با قطره‌ی نفازولین
با دخترت با عینک تازه و چشم‌های گنجشک دور بر شاخه‌ی نامطمئن نیزار
چشم‌های جامانده از قرن دوست داشتن‌ها
قرنی که می‌شد به تپیدن گنجشک از زیر لباس دست کشید
قرنی که حاضر نبود غایب بود و روییده بود از
دیواره‌هاش دو چشم مرکب
بر خاطر عشاق
دست می‌کشیدند بر دیوار هم از جغرافیای اندوه تن و سایه‌ی غم در چشمان هم
با این وجود هر مرزی که دریا بود و خاک
از دو تن پیچیده درهمشان رقص می‌گرفت آتش
مرز‌ها تا جنون گاوی سنگ
تا چشم‌انداز محو باران در تئاتر شهری تا بیغوله‌ای در یونیفرم اداره و هر مرزی که روح جهان را شقه می‌کند
با این وجود مخابرات مریض افتاده با دیالوگ‌های مضحک پشمکی
ما با دو گله‌ی زرد چموش اسب
ایستاده‌ایم در قامت سن و سالمان
تا پری مغموم سردرگم
در شب‌های سوز موزیک بیفتد بر تخت
بر خاکریز مرزهای دشت عاصی
این‌گونه شکسته در چشم هر گنجشک در چنین ابر دردناک آغشته به مرغان سیبری.
(۲)
چهره‌ی غمگین اسب‌ها را می‌توان دیدن
که در باران با یال‌های قهوه‌ای
گاوچران‌ها را دور می‌زنند
و آهسته گریه می‌کنند...
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
۲.۲k
۰۸ مرداد ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.