معروف یعنی "شناخته شده" [به عنوان کار خیر] و چیزی که باور

معروف یعنی "شناخته شده" [به عنوان کار خیر] و چیزی که باور عمومی آن را شایسته می داند و "منکر" یعنی "مورد انکار"و چیزی که عموم مردم جامعه آن را ناخوشایند و ناپسند می دانند.
بدین ترتیب اگر چیزی در میان مخاطب عام ( مثلا بالاتر از نود درصد ) به عنوان معروف شناخته شد ، آن وقت امر به آن نتیجه خواهد داد و اثر خواهد داشت. و از آن طرف اگر چیزی به همین شکل به عنوان کار زشت و منکر شناخته شد می توان نهی از منکر را ثمر بخش دانست ، اما در غیر این صورت حتی اگر کسی وظیفه خود را هم به درستی انجام دهد شاید نتیجه ای از آن حاصل نگردد.
لازمه تحقق این هدف در حوزه افکار عمومی سلامت و کمال آموزش های اجتماعی شدن ، رفتار صحیح خانواده و نظام تعلیم و تربیت ، همچنین عملکرد صحیح رسانه عمومی است.
تأکید فراوان آموزه های دینی مانند "کن رفیقا فی أمرک بالمعروف ، شفیقا فی نهیک عن المنکر" بر خیرخواهی در امر به معروف و رفتار دلسوزانه در نهی از منکر به همین دلیل است که مخاطب توجه و حساسیت امر ونهی کننده را نه از سر دخالت در حریم خصوصی و فضولی بلکه از موضع محبت و لطف و برای اصلاح و کمال ببیند و با تمام وجود این همدلی و همراهی را احساس کند.
شاید اگر اسم این دو فریضه الهی را عوض می کردیم و مثلا به جای این دو عبارت عربی از اصطلاحات دیگری مانند"مکانیزم کنترل اجتماعی" استفاده می کردیم ،قدری از مظلومیت این دو مفهوم ارزشی کاسته می شد ! ( بخشی از یادداشت امروز روزنامه همشهری) #امر_به_معروف #نهی_از_منکر