ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯﺧﻮﻧﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﺯ،ﻫ

ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯﺧﻮﻧﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﺯ،ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺸﮑﯽ ﻭ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﺯ، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ:
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻘﭽﻪ ﭘﯿﭻ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ؟
ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪﺍ، ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻧﻤﺎﺯﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : ﺑﺎ ﻣﻨﯽ؟
ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ! ﺍﺫﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺕ؟ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﯿﺎﻫﺶ؟
ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ، ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﻫﺎ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯽ؟ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﮔﯿﺮ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ.
ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺖ ﭘُﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ! ﻫﻨﻮﺯ ﺍﮔﺮ ﺣﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﮕﻮ.
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ! ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰﻡ. ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﯼ؟
ﮔﻔﺖ : ﺑﻠﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﭼﺎﺩﺭ؛ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﯼ...
ﮔﻔﺘﻢ؛ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻟﯿﻞ.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻻﯾﻞ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻧﻢ ﺣﻔﻆ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ . ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﮐﺠﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﯼ؟ ﮔﻔﺖ : ﻓﻼﻥ ﺟﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﻢ، ﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺩﺍﺩ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻡ.
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺏ؛ ﺧﺪﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ؛ ﻏﺾ ﺑﺼﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻧﮕﺎﻫﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﻦ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ. ﺍﯾﻦ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﻣﮑﻤﻞ ﻫﻢ ﺍﻧﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﯼ ﻏﺾ ﺑﺼﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻝ ﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﻏﺾ ِ ﺑﺼﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻮ، ﺗﻮ ﺭﺍ "ﺩﯾﺪ "، ﮐﺸﺶ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺪ، ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩ. ﮐﺠﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﺩ، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺏ ... ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺍﺩﯾﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻏﺮﯾﺰﻩ، ﻣﻨﻄﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺗﻌﻬﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ. ﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻓﻨﺎ ﺭﻓﺖ. ﻣﻦ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩ، ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﮑﺮﺩ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ، ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺮﯾﺰﺩ . ﻫﻤﺴﺮﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﻧﺸﻮﺩ. ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺵ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺤﺮﻣﺶ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻢ ﻧﺸﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﭼﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻮﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎ ﻫﻼﮎ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺯﯾﺮ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ، ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺗﻮ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ. ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺍﺭﻡ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻋﺮﻕ ﺑﺮﯾﺰﻡ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ِ ﺍﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﻫﺎ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﺸﯿﺪﻡ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺳﻬﻢ ِ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺎﻓﻆ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ .
ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻔﺘﻢ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﺶ، ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﻖ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻡ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺭﻧﮓ ﮐﺮﺩﻩ ﯼ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﺻﺪ ﺟﻮﺭ ﺟﺮﺍﺣﯽ ِ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻓﮏ ﻭ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﮐﺎﺷﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﻔﺘﻨﯿﺴﺖ، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﮑﺸﺎﻧﻨﺪ.
ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﭘﻮﺷﺶ ﻭ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺗﻮ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ؟
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﮑﻮﺕ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮔﻔﺖ؛ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ!
ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ . . .