عاشقانه

رفت بر عاشقی اش شعله ی کتمان بزند
تا دل از فرط جنون دست به عصیان بزند
دل تنهای به جان آمده در غربت خود
حرف با قاصدک بی سر و سامان بزند
گفت: عشق است که بیخود کند از خویش تو را
شعله بر دین و دل و مذهب و ایمان بزند
خشک و پژمرده شود شاخه ی گلهای امید
شوره بر خاک زبان بسته ی گلدان بزند
شب طولانی دریای غمم تا به کجاست؟
کو دلی تا که شجاعانه به طوفان بزند
از فراقش دل مغرور ندارد خور و خواب
نیمه شب، گیج به هر کوی و بیابان بزند
میخرم نازِ اجل با همه دارایی خود
مگر او بر غم من نقطه ی پایان بزند
وای اگر مرگ هم از من بگریزد به جفا
دست رد بر نگه ملتمس جان بزند