1) برخورد با کفار و مشرکان

1) برخورد با کفار و مشرکان
هنگامی که پیامبر اکرم(ص) از غزوه ذات الرقاء بر می­گشتند، در مسیر برای اتراق زیر درختی مشغول استراحت شدند. جابر انصاری می­گوید: در این هنگام بود که حضرت پیامبر(ص) ما را فرا خواندند، وقتی که خدمت آن حضرت حاضر شدیم، فرد بادیه­نشینی را مشاهده کردیم که در کنار پیامبر(ص) نشسته است. آن حضرت فرمودند این شخص شمشیرم را بیرون کشیده که ناگهان بیدار شدم و خطاب به من گفت چه کسی تو را از دست من نجات می­دهد. فرمودم خداوند و شمشیر از دستش افتاد. جابر انصاری می­گوید: با این وجود پیامبر هیچ‌گونه عتاب و سرزنشی نکردند و او را آزاد کردند (صلابی، 1429ق، ج2، ص25).
پیامبر(ص) برای پیشگیری از شرارت افراد شرور و اختلاف‏انگیز، از راههای غیرمستقیم و مسالمت‏آمیز اقدام می‏کرد و تا جایی که ممکن بود، با احترام و تکریم این افراد، مانع از ایجاد درگیری و نفاق می‏شد تا حس بزرگی‏خواهی و احترام‏طلبی آنان باعث ایجاد شکاف در جامعه اسلامی نشود. چنین رفتاری با افراد شرور، ممکن است به ظاهر نوعی باج‏دهی تلقی شود، اما در واقع، آن حضرت با کمترین هزینه، سلامت جامعه اسلامی را تضمین می‏نمود.
روزی رسول خدا(ص) در منزلش نشسته بود که مخرمه بن نوفل اذن ورود خواست. حضرت فرمود: او بدترین مرد قبیله خود است، به او اجازه دهید وارد شود. وقتی مخرمه وارد شد، حضرت با خوش‏رویی با او برخورد کرد و او را در جای خود نشاند. وقتی از منزل بیرون رفت، عایشه پرسید: شما در مورد او چیزی گفتی، اما رفتارت با او به گونه‏ای دیگر بود؟ حضرت فرمود: بدترین مردم روز قیامت کسی است که مردم او را به خاطر در امان ماندن از شرارتش احترام کنند (ابن­اثیر، 1415ق، ج4، ص350؛ ذهبی، 1413ق، ج4، ص301).