تو ناب ترین لحظه اعجاز خدایی

امشب غزلی تازه نوشتم تو نخوانش
وقتی که خدا غرقِ سکوتست لبانش،
دیوانه منم مست دو بیتی دو چشمت
از عشق نوشتم تو ولی فاجعه خوانش،
تو ناب ترین لحظه ی اعجاز خدایی
من هرزه ترین شعر به دیوانِ خدایم،
تو سرخ ترین دانه ی انگور شرابی،
من کال ترین سیب به دندانِ خدایم،
تو درشب دیوانگی ام هم نفسم باش
دندان بزن آن سیب ترین نقطه ی جانم،
چشمک بزن و گرگ مرا رام خودت کن
من کافرِ چشمِ تو شدم ، هرزه ی آنم،
ای نازترین معجزه ی دست خدایان
در برکه یِ جانم تو بلغزان بدنت را،
محبوبه ی بازیچه ی خورشید گل یخ
برشب بچشان ماه ترین ماعسلت را،
چشمان غزل ریز تودریاست نگونیست
بتخانه ی چشمان توزیباست نگونیست،
امشب که زمستان شده بازیچهٔ دستت
ققنوس درآغوش توپیداست نگونیست،
گیرم که دلم کنج نگاه تو فرو ریخت
گیرم تو مرا فاجعه دیدی به نگاهت،
گیرم که دلم رفت بدنبال تو، گم شد
گیرم که منم هرزه ی رسوا به نگاهت،
این کولی نفرین شده راغرق خودت کن
این مرد زمستان شده را بازصدا کن،
بعد از همه عمر که ویران شده قلبم
این کوه فرو ریخته را باز بناا کن،
من گوشه ی میخانه ی چشم تو خرابم
تو مستِ عطشهایِ تنِ هرزه پرستاان،
عشق است و تکرار همین قصه ی ممتد
بایک پوک سیگار به شب پرسه خیابان،