عاشقانه

سایه ام را بتکانید، تکانم ندهید
لا اقل کوچه ی بن بست نشانم ندهید
مدتی هست به هر بیت خودم می لرزم
از گسل های تنم هی هیجانم ندهید...
بگذارید دلم یک شبه فرسوده شود ج
مژده ی تلخترین فصل خزانم ندهید
به خودم زل زده ام مثل کبوتر انگار
زاده ی استرسم، هی فورانم ندهید
بال در من نزند عشق، چه کاری بکند؟
بهتر آنست که هی نیش به جانم نزنید