نومیدی

نگاهم کن...منم... تنها درخت باغ بی برگی...
ک با لطف تبرها دوستان مرده ای دارم...
منم سرباز پیر پادشاه فصل ها پاییز...
که در جنگ زمستان گوش سرمابرده ای دارم...
صدایت می کنم با پوستینی کهنه بر دوشم...
دل اندوهناکی سنگ تیپاخورده ای دارم....