عرض سلام و خسته نباشید من به عنوان یک شیعه برایم جای سوال

عرض سلام و خسته نباشید من به عنوان یک شیعه برایم جای سوال هست که چرا ما شیعیان به جای کمک خواستن از خداوند قادر و توانا معمولا از کلمه یا علی مدد استفاده میکنیم؟ایا این شرک نیست؟در حالی که روایت هست روزی که فرعون داشت در دریا غرق میشد موسی (ع) را صدا زد ولی هیچ کمکی به او نرسید در این حال خدا به موسی(ع) فرمود اگر فرعون مرا صدا میزد نجاتش میدادم!صمیمانه از زحمات شما قدردان و سپاسگذاریمپاسخ: پرسشگر گرامی با سلام و سپاس از ارتباطتان با این مرکزچاین ها همه از باب توسل و شفاعت طلبی و عرض ارادت به ساحت مولا علی است که محبوب خدا و رسول خدا بوده ؛ خدا و رسول خدا ما را به محبت و ولایت و اطاعت و شفاعت طلبی از او فراخوانده اند، نه این که چنان که بعضی گمان می کنند یا تبلیغ می نمایند ، به جای خدا پرستی، علی پرست شده ایم و به جای توجه به پیامبر، به علی توجه داریم.شیعه پیامبر و امامان را بندگان خدا می داند که وجودشان و هر چه از کمالات دارند، به اعطای خداوندی است . خود عبد و فقیر محض اند، بنا بر این دلیلی ندارد فقیر محض را بپرستند . این جمله امام چهارم شیعیان است:َ رَأَیْتُ أَنَّ طَلَبَ الْمُحْتَاجِ إِلَی الْمُحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْیِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِه؛‏(1)طلب محتاج از محتاج دیگر را نشانه سفاهت و لغزش عقل دعا کننده یافتم.شیعه با توجه به تعالیم قرآن ، پیامبر و اهل بیت، حاجتش را جز از خدا نمی خواهد . اگر به پیامبر و امامان معصوم متوسل می شود، چون آنان را محبوبان درگاه خدا می داند که خدا برای آنان حرمت قائل است .دوست دارد بندگانش به آن ها توجه کنند . آنان را واسطه حوایج خود سازند . از آنان نور و معرفت و هدایت بگیرند . دعوت به شفاعت و توسل بدان ها، راهی برای متوجه ساختن مردم به جایگاه علمی و هدایتی آنان است تا گمراه نشوند . برای راهیابی و هدایت طلبی، به دیگران متوجه نگردند.اگر به کسی به این عنوان که خدا او را دوست دارد و برگزیده خداست و خداوند محبوبیت و برگزیدگی را در قرآن و به زبان پیامبرش اعلام کرده و به توسل به او فرا خوانده ، متوسل شویم، عین بندگی و اطاعت خداست . در عین این که می توانیم مستقیم با خدا مرتبط شده ، به ساحتش عرض بندگی کرده ، از حضرتش حاجات مان را بطلبیم، ولی طبیعی است که توجه به درگاه خدا با توسل به محبوب های خدا و مقربان درگاهش و بندگان برگزیده اش که آنان را به امامت و هدایت ما گمارده، بهتر است ، زیرا با توجه متوسلانه به پیامبر و امامان، به خدا اعلام می کنیم که خدایا ،هم خدایی تو را گردن نهاده ایم ؛ هم نبوت پیامبرت و هم امامت و هدایتگری بندگان برگزیده ات را ؛ چون پذیرش نبوت و امامت پیامبر و امام ، محبوب خداست ، پس عملی که نشانگر این پذیرش باشد، بهتر از عملی است که این پذیرش را نشان ندهد.وقتی پادشاهی، فردی را به ولایت عهدی معرفی کرده باشد ، هنگام عرض ارادت به پادشاه، یا به مقام خودش متوسل می شوی و عرض می کنی: پادشاها ، ارادتمند و مطیع شمایم و این حاجت را دارم ؛یا به مقام ولیعهدش متوسل شده و او را واسطه قرار می دهی و می گویی: پادشاها ،به مقام ولی عهدت چنین و چنان؛در عرض ارادت و طلب حاجت دوم ، ضمن اعتراف به پادشاهی او ، به انتصابش هم اعلام پایبندی کرده و مقام ولیعهدش را تایید می کنی و این مطلوب تر است.پس ما با توسل به علی بن ابی طالب و صدا کردن او داریم به ساحت خدا عرض می کنیم که خدایا !هم خدایی و یگانگی و حاکمیت مطلق تو را باور دارم ؛ هم به پیامبر خاتمت حضرت محمد بن عبد الله ایمان دارم . مطیع او هستم . هم محب و دوستدار تو و پیامبرت و محبوب تو و پیامبرت ،یعنی علی بن ابی طالب که جانشین پیامبرت و هدایتگر بعد از او بود.