بهترین دوستم بود...

بهترین دوستم بود...
همسایه و هم بازی و هم نیمکتی...
مگر می شد کسی ما را بدون هم ببیند...
مگر می شد کسی ما را بشناسد و به دوستی ما حسادت نکند...
نه نمی شد...
اما یک روز معمولی وسط یک پائیز غیر معمولی ،درخت دوستی ما سرما زده شد...
آن روز هیچ اسپندی چشم های حسود را کور نکرد...پدر کارمندش به یک شهر دیگر منتقل شده بود
یک کامیون بزرگ آمد اسباب و اثاثیه شان را بار کرد و رفتند...
دیگر هیچ دوستی نداشتم...
یعنی خودم نمی خواستم داشته باشم... نمی توانستم کسی را جایگزین او کنم...
با هم سن و سال هایم سرد برخورد می کردم و نادیده شان می گرفتم
دیگران را با او مقایسه می کردم و ایراد می گرفتم...
زمان زیادی نگذشت که شدم یک آدم تنها که کسی نه هم بازیش می شود... نه هم نیمکتی اش... چون در دیگران دنبال کسی می گشتم که دیگر نبود...
در همان روزهای تنهایی فهمیدم هر کسی جایگاه خودش را دارد... هیچکس قرار نیست جای خالی کسی را برایمان پر کند...
نباید انتقام نماندن دیگران را از کسانی بگیریم که هستند ولی از گذشته ی ما بی خبرند
نباید کسانی که رفتند را با کسانی که هستند مقایسه کنیم ... کسی که نیست همیشه در ذهنمان کامل تر است...