عاشقانه

از دیده رفته ای و به جانم نهان تویی
بر  بامِ آسمان دلم،   کهکشان تویی
هر جا که می روم، اثرِ ردّپای توست
در کوره راهِ گمشده ، تنها  نشان تویی
وقت اذان رسید و نمازم قضا شده است
محراب و قبله گاه و طنین اذان تویی
من ساقه های غرق به مرداب عاشقی
آن غنچه ی شکفته ی  نیلوفران تویی
«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»
عشقی که وصف آن نرود  در  بیان تویی