زین هَمرَهان، همرازِ من تنها توئی، تنها بیا

زین هَمرَهان، همرازِ من تنها توئی، تنها بیا
باشد که در کام صدف، گوهر شوی یکتا بیا
یارب که از دریا‌دِلی ، خود گوهر یکتا شوی
ای اشک چشم آسمان، در دامن دریا بیا
ما ره به کوی عافیت، دانیم و منزلگاه اُنس
ای در تکاپوی طلب گم کرده ره با ما بیا
ای ماه کنعانی تُرا ، یاران به چاه افکنده اند
در رشتهِ پیوند ما ، چنگی زن و بالا بیا
مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی
بارِ دگر آن حال را کردی اگر پیدا بیا
شرط هواداریِ ما ، شیدائی و شوریدگیست
گر یار ما خواهی شدن، شوریده و شیدا بیا
در کار ما پروائی از ، طعن بداندیشان مکن
پروانه گو در محفلِ ، این شمع بی پروا بیا
کُنجی است ما را فارغ از، شور و شر دنیای دون
اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا
گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان
چون قاف دامن باز چین زیر پر عنقا بیا

#شهریار