سلام به همه

#سوال_ناشناس
سوال شما شامل چند بخشه و چندتا ایراد کلی هم داره...
اول از همه یه جواب کلی به اشکالاتتون بدم؛ ببینید خداوند پاک و متزه از برخی صفات هست که بهشون میگن صفات سلبی.یعنی خداوند مثل ما نیست که نیازهایی داشته باشه "الله الصمد" برای خداوند خوشحالی و ناراحتی و شادی و غم به این معنی که ما میشناسیم معنی نداره این صفات مال انسانها و موجودات نیازمنده نه خداوند.خداوند صاحب ولد و فرزند نیست که بگیم مارو مثل بچه هاش دوست داره "لم یلد و لم یولد" بلکه میگن خداوند مارو از والدینی که فرزندشون رو دوس دارند، بیشتر دوست داره. پس این صفات رو به خداوند نسبت ندیم.بله خداوند به ما نیاز نداره اما حالا چرا مارو خلق کرده و چرا دوست داره جوابش اینه: ببینید یکی از صفات خداوند، خالق بودنه.خداوند خالق هست و قدرت خلق مارو داشته پس خلق کرده مثل یه نقاش و مجسمه ساز ماهر که مهارتش رو با خلق یک اثر هنری نشون میده.خداوند هم با خلق انسان قدرت خالق بودن خودش رو نشون داده حالا مساله اینه: فرض کنید یک نقاشی یا مجسمه یا اثر هنری بسسسیار زیبا و هنری و خارق العاده بتونه به حرف بیاد و از صاحب خودش بپرسه چرا منو به وجود آوردی؟؟به نظرتون منطقی ترین جواب چیه؟اینه که در جواب میگه چون میتونم و تونستم تورو به وجود آوردم!!!بنابراین چون خداوند تونسته و قدرتشو داشته مارو به وجود آورده و خلق کرده.و حالا اینکه چرا مارو دوست داره با اینکه بهمون احتیاج نداره؛ جوابش اینه که هر خالقی مخلوق خودش رو دوست داره.اصلا این سوال از بیخ و بن و ریشه اشتباهه خب واقعا معنی نداره که چرا خدا مارو دوس داره.شما یه ناخن بزرگ میکنی یه مو بزرگ میکنی با اینکه حتی خلقش نکردی و فقط ازش داری مراقبت میکنی دوسش داری اونوقت میخوای خدا مخلوقشو دوست نداشته باشه؟
منظورتون از اینکه گفتین همونطور که خلق کرده؛ نابود میکنه رو نفهمیدم