ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ

ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ
ﺩﺭ ﭘﺴﯿﻨﮕﺎﻩ ﺧﯿﺎﻟﺖ
ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺳﭙﺮﺩﯼ
ﺩﺭ ﺍﺑﺮﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪﻣﺶ
ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩ
ﺁﺫﺭﺧﺸﯽ
ﺍﺯ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ﺑﺮ ﺷﺪ:
ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺭﯾﺪ
ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺎﻟﺖ
ﺍﺧﮕﺮﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﻝ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻡ
ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﯼ ﻣﻪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ
ﺗﺎ ﯾﺎﻓﺘﻤﺖ
ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ
ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﯿﻢ
ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ !
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ
ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺎﻟﺖ