من زیاد چیزی را به دل نمی گیرم و معمولا کنار می آیم با تف

من زیاد چیزی را به دل نمی‌گیرم و معمولا کنار می‌آیم با تفاوت‌ها، اما اگر جایی، زمانی، حرفی زدی که مرا دلگیر کرد، همان‌ لحظه ناراحتی‌ام را ابراز می‌کنم و به تو فرصت می‌دهم که از دلم در بیاوری.

شاید اگر همه، به وقتش دلخوری‌ها را ابراز می‌کردیم، شاید اگر به زمان نمی‌سپردیم، شاید اگر به هم فرصت توضیح یا جبران می‌دادیم، اگر به‌ همدیگر آستانه‌ی تحمل و مرزها و خطوط قرمزمان را یادآوری می‌کردیم؛ کدورت‌ها و اندوه‌های فرساینده‌ کمتر بود، کمتر به هم بد می‌کردیم و کمتر همدیگر را عذاب می‌دادیم و کمتر به جزئیات بی‌اهمیت و بحث‌های بی‌نتیجه فکر می‌کردیم و کمتر روان‌مان را با مسائل بی‌اهمیت، آزار می‌دادیم.
آن‌وقت، زمان بیشتری داشتیم تا به چیزهای بهتری فکر کنیم و با آسودگی خاطرِ بیشتری زندگی کنیم.

من آدم‌های خوبِ حوالی‌ام را دوست دارم و اجازه نمی‌دهم هیچ چیز این تصویر ذهنی و این علاقه را خراب کند، چون هم من نیاز دارم به آرامش و دوست داشتن آن‌ها، هم آن‌ها نیاز دارند وقتی مقابل‌شان به لبخند نشسته‌ام، عمیقا و حقیقتا خرسند باشم از اینکه کنارشان هستم و وانمود نکنم!

هیچ چیز نباید بماند برای بعد، هر چیزی که هست، باید همان‌لحظه حل شود، هرچند کوچک و هرچقدر که بی‌اهمیت باشد.
اجازه ندهید هیچ چیز به زمان سپرده‌شود، زمان، از کاه، کوه می‌سازد،
زمان، همه چیز را بزرگ‌ می‌کند.