چیزی که ما نمی خواهیم عنصر قهر است. ما نمی خواهیم مردم را

چیزی که ما نمی‌خواهیم عنصر قهر است. ما نمی‌خواهیم مردم را با چماق به بهشت برانیم؛ مهم نیست که شما چند عبارت زیبا دربارۀ «فرهنگ» بر زبان آورید، [برقراری] یک زبان رسمی اجباری شامل اِعمال قهر می‌شود، شامل استفاده از چماق. ما فکر نمی‌کنیم که زبان کبیر و قدرتمند روسی نیاز داشته باشد که کسی آن را صرفاً با اجبار مطالعه کند. ما معتقدیم که توسعۀ سرمایه‌داری در روسیه، و کل جریان زندگی اجتماعی بطور عام، گرایش دارند که تمام ملل را به یکدیگر نزدیک‌تر کنند. صدها هزار نفر از یک سر روسیه به سر دیگرش می‌روند؛ مردم ملتهای گوناگون آمیخته می‌شوند؛ محدود بودن و محافظه‌کاری ملی باید برچیده شوند. مردمی که شرایط زندگی و کارشان دانستن زبان روسی را برایشان ضروری می‌کند آن را بدون اجبار به این کار خواهند آموخت. ولی قهر (چماق) فقط یک نتیجه خواهد داشت: مانع گسترش یافتن زبان کبیر و قدرتمند روسی به دیگر گروههای ملی می‌شود، و مهم‌تر از همه، خصومت را تشدید می‌کند، منجر به برخورد در میلیونها شکل جدید می‌شود، تنفر و عدم تفاهم دوجانبه را افزایش می‌دهد و غیره.
چه کسی چنین چیزی می‌خواهد؟ مردم روسیه و دمکراتهای روسیه چنین چیزی نمی‌خواهند. آنها ستم ملی را در هیچ شکلی، حتی از نظر «منافع فرهنگ و حکومت روسیه»، به رسمیت نمی‌شناسند.
به این دلیل است که مارکسیستهای روسیه می‌گویند نباید زبان رسمی اجباری وجود داشته باشد، باید مدارسی برای اهالی فراهم شود که در آنها آموزش به همۀ زبانهای محلی انجام خواهد شد، باید ماده‌ای در قانون اساسی درج شود که اعتبار همۀ امتیازات هر ملتی و همۀ تجاوزات به حقوق ملل اقلیت را باطل کند.

مجموعه آثار ولادیمیر #لنین، جلد ٢٠_ژانویه‌ ۱۹۱۴