اسیر کوچه شدن ارزش تو را دارد

قلم به دست شدم تا ز دست ها بنویسم
غریب وار پیامی به آشنا بنویسم

نرفته یک غمم از دل غمی دگر رسد از ره
به خانه ی دل تنگ و برو بیا بنویسم

غریبی من و دل را یکی چه داند و بهتر
که مویه های غریبانه با رضا بنویسم

پی رضای رضا بودم و به خویش بگفتم
روم به توس، در آن جا ز کربلا بنویسم

به یاد قامت سقا و دست و همت سقا
رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم

به فرش خاک بیابان به عرش نیزه ی دونان
تنی جدا بسرایم سری جدا بنویسم

چه بر سر تنش آمد ز من مپرس که باید
ز توتیا شده در چشم بوریا بنویسم

ز نوک نیزه و کنج تنور و دیر و نصارا
تمام درد و بلا بود، من از کجا بنویسم...

ز سینه ناله کشم؟ یا که آه، یا هر دو؟
ز راه شکوه کنم؟ یا سپاه، یا هر دو؟

ز پرده پردۀ اشکم، کنم تماشایت
به گریه گرم شود؟ یا نگاه، یا هر دو؟

بیا به شام و سر طفل نی‌ سوار ببین
به صبح خنده زند؟ یا پگاه، یا هر دو؟

ز نازدانۀ خود کن سوال، پیکر او
سیه به ره شده؟ یا قتلگاه، یا هر دو؟

امام دید ز نیزه، سه ساله سیلی خورد
رمق نداشت گلش؟ یا پناه، یا هر دو؟

ز تازیانه و کعب‌ نیِ عدو، در راه
کبود گشته تنش؟ یا سیاه، یا هر دو؟