این شعر فردوسی رو بخونید که ۹۰۰ سال پیش سروده و دل و تن آ

این شعر فردوسی رو بخونید که ۹۰۰ سال پیش سروده و دل و تن آدم رو میلرزونه :



چو ناکس به ده کد خدایی کند

کشاورز باید گدایی کند ...



در این خاک زرخیز ایران زمین

نبودند جز مردمی پاک دین



همه دینشان مردی و داد بود

وز آن ، کشور آزاد و آباد بود



چو مهر و وفا بود خود کیششان

گنه بود آزار کس پیششان



همه بنده ی ناب یزدان پاک

همه دل پر از مهر این آب و خاک



پدر در پدر آریایی نژاد

ز پشت فریدون نیکو نهاد



بزرگی به مردی و فرهنگ بود

گدایی در این بوم و بر ننگ بود



کجا رفت آن دانش و هوش ما

که شد مهر میهن فراموش ما ؟



که انداخت آتش در این بوستان

کز آن سوخت جان و دل دوستان ؟



چه کردیم کین گونه گشتیم خوار ؟

خرد را فکندیم این سان ز کار



نبود این چنین کشور و دین ما

کجا رفت آیین دیرین ما ؟



به یزدان که این کشور آباد بود

همه جای مردان آزاد بود



در این کشور آزادگی ارز داشت

کشاورز ، خود خانه و مرز داشت



گرانمایه بود آنکس که بودی دبیر

گرامی بد آنکس که بودی دلیر



نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت

نه بیگانه جایی در این خانه داشت



از آنروز دشمن بما چیره گشت

که ما را روان و خرد تیره گشت



از آنروز این خانه ویرانه شد

که نان آورش مرد بیگانه شد



چو ناکس به ده کد خدایی کند

کشاورز باید گدایی کند...