از فراز ِ درد

از فراز ِ درد
بهـ تماشای‌ات می‌ایستمـ
و جراحت‌امـ عمیق‌تر می‌شود
آنقدر ڪهـ در شیار ِ زخم‌هایمـ گمـ می‌شوی

جایی بایست
جایی بلند تا ببینم‌ات
جایی فراسوی ِ من
فراسوی ِ تو
جایی ڪهـ زخم‌های ِ تن‌امـ فراموش‌امـ شود
و ببینم‌ات روشن چونـ شعله‌ی درخشانـ

برایمـ لالایی بخوانـ
از آنـ دست ڪهـ خواب نمی‌آورد
تنها تو را از جای می‌ڪنَد و بر آسمانـ می‌نشاند

ڪویر
تن بهـ لالایی ِ باد ندهد ، در سڪـوت ِ سرد ِ خویش می‌میرد

بگذار همهـ بگویند شعر ِ تو زنی را دیوانه ڪرد
زنی ڪهـ هیچ نخواست
تنها با زخم‌هایش شعری بلند و عاشقانه ساخت
و در ڪوچ آنـ را بر زمین جای گذاشت ༉


#برای‌توڪه‌این‌حوالی‌پرسه‌میزنیᥫ᭡