تاریخ کوتاه ایران و جهان-227
تاریخ کوتاه ایران و جهان-227
_______________________________________________
پایان کار ساخت «آبراههء سوئز» در سال 497 پ. . در سال 507 پ. به فرمان «داریوش بزرگ» کار ساخت این آبراهه آغاز گردیده بود.
________________________________________________
«داریوش بزرگ» ، هنگامیکه در هند بود ، دریافت که بازرگانی کردن «مصر» و «لوانت» (شام) با «هند» از راه خشکی ، کاری بس دشوار و پرهزینه است ؛ و از سوی دیگر ، او دریافت که باید راه دسترسی دریائی سپاهیان ایران به این دو سرزمین نیز فراهم شود ، از اینرو در سال 507 پ.{پیشازادروز}(قبل میلاد) ، «داریوش بزرگ» دستور داد که آبراهه ای میان دریای سرخ و رود نیل بسازند ، تا دسترسی کشتی های ایرانی به دو سرزمین «مصر» و «لوانت» فراهم شود (1) . سرانجام ، در سال 497 پ. ، و پس از ده سال کار بسیار دشوار «اندزه دانان» (مهندسین) و سازندگان ایرانی ، این آبراهه به بهره برداری رسید (1).
سه سنگنوشته از «داریوش بزرگ» در کنار «آبراههء سوئز» یافت شده است ، که در فرجاترین (مهم‌ترین) آنها ، گفتهء «داریوش بزرگ» ، چنین به نوشته درآمده است:
«من یک پارسی هستم ، و از پارس آمده ام . من مصر را گشودم (فتح کردم) ، و فرمان دادم که این آبراهه ساخته شود تا رود نیل با "دریائی که از پارس آغاز می شود" ، رهمند (مرتبط) گردد . با این آبراهه ، کشتی ها می توانند از آن بگذرند و به پارس برسند ؛ همانجور که من می خواسته ام» (2).
به گفتهء هرودوت ، آبراههء «داریوش بزرگ» ، بسیار پهن بود ؛ جوریکه دو کشتی بزرگ ، با پاروهای بیرون آمدهء خودشان ، همگاهانه می توانستند از آن بگذرند (2).
«داریوش بزرگ» ، با یاری «اندزه دانان» (مهندسان) ایرانی ، که از دیرگاهان در کار کندن آبراهه و کاریز و چاه و ساختن بند (سد) چیره دستی داشتند ، ساخت آبراهه را پس از ده سال کار دشوار ، به پایان رساند و سرانجام ، در سال ۴۹۷ پ. ، با همهٔ درباریان خود از شوش به مصر رفت، تا آئین گشایش (افتتاح) این آبراههٔ را برگزار کند (1).
«آبراههٔ داریوش» مانند «آبراههء سوئز» امروزی ، از دریای مدیترانه آغاز نمی‌شد ، بلکه از رود نیل و کنار «بوباستیس» در فراز (شمال) قاهره کنونی آغاز ، و پس از دور زدن «دریاچهٔ بزرگ تلخ» در باختر آبراههٔ امروزی ، به سوی پدفراز (جنوب) می‌رفت تا به دریای سرخ برسد (1).
بدین شیوه ، خواستهء «داریوش بزرگ» برای پدیدآوردن یک راه دریائی بزرگ ، به سرانجام رسید ؛ و در پیامد آن بازرگانی ایران شکوفا شد ؛ و سود هنگفتی را برای ایرانیان به ارمغان آورد . از این هنگام ، بازرگانان ایرانی میتوانستند کالاهای گوناگون خاور و باختر شاهنشاهی را ، نه تنها با بکارگیری «راه‌های خشکی» ، بلکه با بکارگیری این راه تازهء آبی ، جابجا کنند (1).
ناگفته نباید گذاشت که دیگر مردم جهان آن روزگار نیز ، می توانستند با بکارگیری این آبراه ، به بازرگانی بپردازند و به سود فراوانی دست یابند . پس میتوان گفت که «داریوش بزرگ» ، با ساختن این «آبراهه» ، توانست یک بازرگانی جهانی بزرگ را برای نخستین بار در تاریخ ، پدید بیاورد (1).
پژوهشپایه ها (منابع تحقیق):
(1)
https://fa.wikipedia.org/wiki/داریوش_یکم
(2)
https://en.wikipedia.org/wiki/Suez_Canal
_______________________________________________
پایان کار ساخت «آبراههء سوئز» در سال 497 پ. . در سال 507 پ. به فرمان «داریوش بزرگ» کار ساخت این آبراهه آغاز گردیده بود.
________________________________________________
«داریوش بزرگ» ، هنگامیکه در هند بود ، دریافت که بازرگانی کردن «مصر» و «لوانت» (شام) با «هند» از راه خشکی ، کاری بس دشوار و پرهزینه است ؛ و از سوی دیگر ، او دریافت که باید راه دسترسی دریائی سپاهیان ایران به این دو سرزمین نیز فراهم شود ، از اینرو در سال 507 پ.{پیشازادروز}(قبل میلاد) ، «داریوش بزرگ» دستور داد که آبراهه ای میان دریای سرخ و رود نیل بسازند ، تا دسترسی کشتی های ایرانی به دو سرزمین «مصر» و «لوانت» فراهم شود (1) . سرانجام ، در سال 497 پ. ، و پس از ده سال کار بسیار دشوار «اندزه دانان» (مهندسین) و سازندگان ایرانی ، این آبراهه به بهره برداری رسید (1).
سه سنگنوشته از «داریوش بزرگ» در کنار «آبراههء سوئز» یافت شده است ، که در فرجاترین (مهم‌ترین) آنها ، گفتهء «داریوش بزرگ» ، چنین به نوشته درآمده است:
«من یک پارسی هستم ، و از پارس آمده ام . من مصر را گشودم (فتح کردم) ، و فرمان دادم که این آبراهه ساخته شود تا رود نیل با "دریائی که از پارس آغاز می شود" ، رهمند (مرتبط) گردد . با این آبراهه ، کشتی ها می توانند از آن بگذرند و به پارس برسند ؛ همانجور که من می خواسته ام» (2).
به گفتهء هرودوت ، آبراههء «داریوش بزرگ» ، بسیار پهن بود ؛ جوریکه دو کشتی بزرگ ، با پاروهای بیرون آمدهء خودشان ، همگاهانه می توانستند از آن بگذرند (2).
«داریوش بزرگ» ، با یاری «اندزه دانان» (مهندسان) ایرانی ، که از دیرگاهان در کار کندن آبراهه و کاریز و چاه و ساختن بند (سد) چیره دستی داشتند ، ساخت آبراهه را پس از ده سال کار دشوار ، به پایان رساند و سرانجام ، در سال ۴۹۷ پ. ، با همهٔ درباریان خود از شوش به مصر رفت، تا آئین گشایش (افتتاح) این آبراههٔ را برگزار کند (1).
«آبراههٔ داریوش» مانند «آبراههء سوئز» امروزی ، از دریای مدیترانه آغاز نمی‌شد ، بلکه از رود نیل و کنار «بوباستیس» در فراز (شمال) قاهره کنونی آغاز ، و پس از دور زدن «دریاچهٔ بزرگ تلخ» در باختر آبراههٔ امروزی ، به سوی پدفراز (جنوب) می‌رفت تا به دریای سرخ برسد (1).
بدین شیوه ، خواستهء «داریوش بزرگ» برای پدیدآوردن یک راه دریائی بزرگ ، به سرانجام رسید ؛ و در پیامد آن بازرگانی ایران شکوفا شد ؛ و سود هنگفتی را برای ایرانیان به ارمغان آورد . از این هنگام ، بازرگانان ایرانی میتوانستند کالاهای گوناگون خاور و باختر شاهنشاهی را ، نه تنها با بکارگیری «راه‌های خشکی» ، بلکه با بکارگیری این راه تازهء آبی ، جابجا کنند (1).
ناگفته نباید گذاشت که دیگر مردم جهان آن روزگار نیز ، می توانستند با بکارگیری این آبراه ، به بازرگانی بپردازند و به سود فراوانی دست یابند . پس میتوان گفت که «داریوش بزرگ» ، با ساختن این «آبراهه» ، توانست یک بازرگانی جهانی بزرگ را برای نخستین بار در تاریخ ، پدید بیاورد (1).
پژوهشپایه ها (منابع تحقیق):
(1)
https://fa.wikipedia.org/wiki/داریوش_یکم
(2)
https://en.wikipedia.org/wiki/Suez_Canal
۳.۰k
۱۹ اسفند ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.