تموم بد بختی های من از سالگی شروع شد دوم دبستان بخاطر اینه ...

‌
.
.
.
.
.
.


تموم بد بختی های من از ۸ سالگی شروع شد دوم دبستان بخاطر اینه درسم خوب بود ذهنم خلاق بود آدم شاد و اجتماعی بودم کوچیک ترین غمی توی من دیده نمیشد انتظار نداشتم به این زودی عوض شم
قضاوت کردن ها و حرفاشون من و تغییر داد من از ۸ سالگی سعی کردم از آدما فاصله بگیرم تا شاید تهمت هایی که بهم میزدن کمتر بشه
ولی‌چرا؟ واقعا چرا؟ هرکس که درس میخونه که نمیخواد تو دید باشع جلب توجه کنه آدما برای آرزوشون یا خوشحال کردن پدر و مادر درس میخونم نه برای تو چشم بودن
من خیلی سعی کردم افسرده‌گیم رو به روم نیارم خیلی سعی کردم بلایی سر خودم بیارم ولی کنترل اشکام دستام خودم نبود با کوچیک ترین چیز اشکم در میومد و بازم میگفت که پیک می بازی درمیارم من تصمیم گرفتم از ۱۱ سالگی احساساتم رو سرکوب کنم به خودم قول دادم پیش کسی گریه نکنم به کسی حرفام رو نگم..


از اون روز به بعد تا الان که ۱۵ سالمه فقط پیش خودم گریه میکنم با خودم یا بعضی مواقع با در..درخت...دیوار و... حرف میزنم خب بازم بهم میگن روانی یا جند زده شده

جالب اینجاست که میام میگن تو چرا آدم سرد و بی احساس و ساکتی هستی چرا با ما حرف نمیزنی..
نمی دونم ولی اونا فقط دنبال اینن که من تغییر کنم چرا من؟ چرا خودشون رفتارشون رو اصلاح نمیکنن چرا

همینطور که اونا آدمن منم آدمم منم میخوام افسردگی نداشته باشم میخوام اظطراب و استرس نداشته باشم من میخواستم خوشگل باشم اگه دست خودم بود زشت بودنم دست خودم نیست منم میخوام زندگی کنم میخوام شاد باشم میخوام واقعی بخندم ولی نمیشه...
اینا تا ابد برای من آرزو می مونه


نمی بخشم دوستام رو اونایی که اذیتم کردن و اینگورم کردن چه مجازی چه واقعیت اونا باعث شدن من صد درجه تغییر کنم درسته من چیزی نگفتم به روشون نیاوردم ولی اون دنیایی هست خدایی هم هست آرزوم اینه بدتر از بلایی که سرم آوردن سرشون بیاد ....




ولی بازم قضاوتم میکنن
من خودم رو از بیرون قوی و خوشحال نشون میدم ولی درونم خیلی سرد و پوچه‌....




امیدوارم نگین فقط چص ناله میاد....



(زن‌نیکوعلی‌).