رنگ دوست داشتن من

رنگِ دوست داشتنِ مـن...
رنگِ غش و ضعف هایِ هفده سالگی نیست...
یا تندیِ تبِ عشق هایِ هجده سالگی...
رنگِ دوست داشتنِ من...
کسلیِ عصرایِ چهل سالگیه...
که بی حوصله جلویِ تلویزیون می نشینی....
رنگِ دوست داشتنِ من همون چایِ قندپهلوییه که برات میریزم وچنـدخط شاملویی که برات می خـونم...
رنگِ دوست داشتنِ من...
فرق داره با آدم هایِ این زمـونه....
رفتنی نیست...
پریدنی نیست...
مالِ یه روز و دو روز نیست...
رنگِ دوست داشتنِ من...
روزایِ غمگینِ بازنشستگیه...
تق تقِ عصایِ شصت سالگیه...
تنها موندن هایِ هفتاد سالگی و نفس هایِ آخر و پایِ لبِ گورِ هشتاد و چـنـد سالگیه...
مهربون...
رنگِ دوست داشتنِ من...
رنگِ موندنه...
رنگِ به پای هم پیر شدنه...
بگذر از رنگاوارنگِ عشق هایِ این روزا...