مولانا

ﻋـــــﺎﻟﻢ ﻫﻤـــﻪ ﺩﺭﯾــﺎ ﺷـــﻮﺩ ﺩﺭﯾـــﺎ ﺯ ﻫﯿﺒﺖ ﻻ
ﺷـــﻮﺩ
ﺁﺩﻡ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﺩﻣﯽ ﮔــــﺮ ﺧــــﻮﯾﺶ ﺑـــﺎ ﺁﺩﻡ
ﺯﻧﺪ
ﺩﻭﺩﯼ ﺑـــﺮﺁﯾﺪ ﺍﺯ ﻓﻠﻚ ﻧــﯽ ﺧﻠﻖ ﻣـــﺎﻧﺪ ﻧــﯽ
ﻣﻠـــﻚ
ﺯﺍﻥ ﺩﻭﺩ ﻧﺎﮔــــﻪ ﺁﺗﺸﯽ ﺑﺮ ﮔــــﻨﺒﺪ ﺍﻋﻈﻢ
ﺯﻧﺪ
ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﯽ ﻛﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﯽ
ﻣﻜﺎﻥ
ﺷﻮﺭﯼ ﺩﺭﺍﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺟﻬــﺎﻥ ﻭﯾﻦ ﺳـﻮﺭ ﺑﺮ ﻣﺎﺗﻢ
ﺯﻧﺪ
ﮔـــﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺑــﺮﺩ ﮔــﻪ ﺁﺏ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
ﺧــﻮﺭﺩ
ﮔــﻪ ﻣــﻮﺝ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋــﺪﻡ ﺑـــﺮ ﺍﺷــﻬﺐ ﻭ ﺍﺩﻫـــﻢ
ﺯﻧﺪ
ﺧﻮﺭﺷﯿـﺪ ﺍﻓﺘــﺪ ﺩﺭ ﻛـــﻤﯽ ﺍﺯ ﻧـــﻮﺭ ﺟﺎﻥ
ﺁﺩﻣﯽ
ﻛـــﻢ ﭘـﺮﺱ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺤـــﺮﻣﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﻛـــﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﻛـﻢ
ﺯﻧﺪ...
مولانا