تا همین چند سال پیش آدم هارو از ظاهرشون میشناختن از میزا

تا همین چند سال پیش آدم هارو از ظاهرشون میشناختن، از میزان ادبشون، رفتارشون، لباس پوشیدنشون، حرف زدنشون، عطرشون یا حتی لبخندشون
دایره ی رابطه ها هم مثل این روزها انقدر گسترده نبود، نهایتا یا عاشق یکی از بچه محل ها میشدن یا یکی از اعضای فامیل
اون کسانی ام که از این دو مرحله به سلامت عبور میکردن عاشق یکی از بچه های دانشگاه میشدن.
البته ایجاد رابطه ام به این راحتی نبود . دخترها رو نمیدونم، ولی ما پسرها که یکم تخستر بودیم ابتدا طی یک پروسه چند روزه آمار کامل شخص مورد نظر رو در میاوردیم، مثلاً، کی میره مدرسه، با کی میره، از کدوم مسیر میره یا حتی از کدوم مغازه یخمک میخره...
اون زمان ما فکر میکردیم دخترا نمیفهمن، ولی همشون میدونستن وقتی یک پسر رو دو روز اتفاقی تو مسیر ببینن قطعاً اتفاقی نیست.
بعد با کلی ترس و لرز یکی دو کلمه حرف میزدن و نهایتا یک نامه خرچنگ قورباغه ام با کلی استرس رد و بدل میکردن.
اما حالا
حالا آدم هارو باید از روی عکس فتوشاپ شده ی گردن به بالای پروفایلشون شناخت.
یا عکسایی که الزاما با آیفون از تو آینه ی داخل آسانسور میگیرن
خیلی وقت ها هم عاشق دختری میشن و بعد از چند ماه رابطه یک چندتا دیگه ام از همون دختر پیدا میکنن، بعد کاشف به عمل میاد طرف اصلا دختر نبوده.
نمیخوام بگم اون زمان بهتر بود یا الآن
فقط خواستم بگم حواستون باشه
این روزها کار خیلی سختیه تشخیص اینکه پشت استیکر قلب آخر شب اشکه یا نیشخند.
میخوام بگم تو هر زمانی که باشید قلب قلبه، حساسه، خیلی زود ترک بر میداره...