عاشقانه

خوبِ مَن ! حیف است حالِ خوبمان را بَد کُنیم
راهِ رودِ جاریِ اِحساسمان را سَد کُنیم
عشق ، در هر حالَتی خوب است ؛ خوبِ خوبِ خوب
پَس نَباید با " اگر " یا " شاید " آن را بَد کُنیم
دِل به دریا می‌زَنَم مَن ، دِل به دریا می‌زَنی ؟
تا توکُّل بر هر آنچه پیش می‌آید کُنیم ؟
جای حسرت خوردن و ماندن ، بیا راهی شَویم
پایمان را نذرِ راه و قسمتِ مَقصد کُنیم
می‌توانی ، می‌توانَم ، می‌شود ؛ نَه ! شَک نَکُن
باورم کُن تا " نباید " را " فقط باید " کُنیم