عاشقانه

چه زیبا ، تشنه در راهی نشستن
دو چشمان جز به روی یار بستن
چه زیبا  می شود ،  در بین گلها
قناری  دیدن  و از خود  گسستن
جهانی   را   نهاده  در  برِ  دوست
هزاران  سرو سر در هم شکستن
به راهش تا سحر شمعی فروزان
زِ شوق روی  او  از غُصّه  جستن
سحر می آید  و بس غنچه روید
به صبحِ  صادقی بر دشت رفتن