رُمآن :بی پَنآه پارت ۱۷

تا نزدم اون پاتم مثع این چلاق نکردم فقط خفه شو فهمیدی

با بغض سری تکون دادمو دراز کشیدم روتخت سرمو رو بالش گذاشتم که یع دیغ نگش کلع بالش از اشکم خیس شد با تکون خوردن تخت تو خودم مچاله شدم بازوشو زیر سرم گذاشتو از پشت بغلم کرد

_نبینم گریه تو توله

با گفتن حرفش اشکام بیشتر از قبل شروع کردن به ریختن سرمو به سمت خودش برگردوند و رو چشامو بوسیدو با پشت دستش اشکام پاک کردو و گف :
_خانومم چقد دل نازکع

با مظلومیت نگاش کردم که لباشو گذاش رو لبامو صدامو خفع کرد ازم فاصله گرفتو و سرمو گذاشت رو بالش همینطوری که بلند میشد پتو رو روم تنظیم کرد و به سمت بیرون رفتو با آبمیوه پرتغال برگش

با صدا ضیفیعی گفتم
نح توروخدا از اون شربتو نمیخورم تلخع

با اخم نگام کرد کع زود تر از اون گفتم آخع تلخع بی انصاف
_سری تکون دادو با قاطعیت ادامه داد کار دارم باید برم بیرون توام باید اینو بخوری تا بخابی حرف اضافه هم نزن در ضمنم این مسکنع برا پاتم خوبع رو تخت نشستم که بازم مثع دفع قبل سرمو تو بغلش گرفتو و لیوانو به سمت لبم بُرد یه نفس سر کشیدم که لبخند محوی زدو گف آفرین دختر خوب

ایندفع من با اخم نگاش میکردم کع گازی از لپم گرفتو و با خنده ریزی که تو لحنش بود گف

توله برا من اخم میکنی