آن کسانی که چیزی را برای نخستین بار در جهان ، نوآوری می ک

آن کسانی که چیزی را برای نخستین بار در جهان ، نوآوری می کنند ؛ «راه» را هموار می کنند ، که دیگران بتوانند آن نوآوری را به پیش ببرند ؛ به همین چرائی (دلیل) ، این «نوآوران آغازین» را همه به یاد دارند ، چون کار فرجا (مهم) را آنها انجام داده اند که از «هیچ» ، «چیزی» را پدید آورده اند . یک گفتهء نامی (مشهور) می گوید : «چیستان (معما) چو گشوده (حل) گشت ، آسان شود» . بنمونه (مثلا) همه به یاد دارند که دو برادر آمریکائی بنامهای «ارویل رایت» و «ویلبر رایت» ، «هواپیما» را نوآوری کردند ؛ ولی مردم جهان ، کسانی که دومین و سومین هواپیما را ساختند ، نمی شناسند . دربارهء نوآوری فن «نوشتن» نیز این «ایرانی تبارها» بوده اند که چندین و چند گام نخستین (و نه تنها گام نخستین) برای نوآوری فن «نوشتن» را برداشتند ، و برای پیشرفت های سپسین در این زمینه ، «راه» را هموار کردند.

در سال 2520 پ.{پیشازادروز}(قبل میلاد) ، «نوشتن» را ایرانیان «شاهنشاهی ایران» {در هنگامهء فرمانروائی شاهیخاندان ایلامیان} نوآوری کردند ، و سامانمندترین (باقاعده ترین) شیوهء نوشتن را پدید آوردند ؛ چون برای نخستین دب (خط) جهان ، بایدی (لازم) بود که نکتهء ناآشکاری در فن نوشتن نباشد . بواژگانی آشکارتر (واضحتر) ، آنها نشانه های هر «واج ایستا» (حرف بیصدا) را با «آواهای» ششگانه (زیر ، زبر ، پیش ، آ ، او ، ای ) همراه کردند ، و پایابراین (بنابراین) الفبای دب (خط) میخی ، دارای 138 نشانه گردید .

در گام سپسین (بعدی) از فرگشت (تکامل) فن «نوشتن» ، سامانهء «دب ابجدی» پدید آورده شد ؛ به این مینو (معنی) که «آواهای» ششگانه (زیر ، زبر ، پیش ، آ ، او ، ای ) از الفبا کنار گذاشته شدند ، و «آواهای ششگانهء» هر واژه ای را میبایست انسانها به یاد خودشان بسپارند . این سامانه ، هنگامی شدنی (ممکن) گشت که هزار سال از نوآوری «دب میخی» گذشته بود و مردم با واژه ها آشنائی پیدا کرده بودند.

و سرانجام در گام پایانی ، برای آواهای ششگانه ، نشانه هائی نوآوری شدند و «دب های» امروزین پدید آمدند.