عاشقانه

روزگاری  پیش از  این ،  دنیای  خود را  ساختیم
از  برای  وصل یار  این  سو  و  آن  سو   تاختیم
قامت  رعنای  خود   را  خم   نمودیم   ای   دریغ
با  چنین  سودا ،  به  دل  عقل  و  خرد را باختیم
راه  پر  پیچ  و  خمی  را  طی   نمودیم   اشتباه
از  همان   اول  بجای  خود ،  به  خود  پرداختیم
محتسب  را  چون  ندیدیم  اندر  این  ره  ناگزیر
یک   سره    از   ناسره    زین   ماجرا   نشناختیم
نادمیم  از  کرده ی  خود  چونکه  دور از معرفت
هر که نَقلی خوانده  ما در سینه دست انداختیم
آتشی  افروختند   و   تن    به   آن   آتش   زدیم
وندر  آن آتش نه تن ، هم  دل و جان  بُگداختیم
بس   گره   وا   کرده   راقب   از   کلاف   دردسر
خط   وی   را   از   گره   وا   کردنش   بشناختیم