ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺩﻡ ،ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ : ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻢ ﺁﺩﻡ …. ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﺯﻱ ﺩﺍﺭﻡ !.. ﺍﻧﺪﮐﻲ ﭘﻴﺸﺘﺮﺁﻱ .. ﺁﺩﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﺠﻴﺐ ، ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ... ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ... ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ... ﺩﻟﺶ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﻳﺴﺖ . ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻢ ﺁﺩﻡ ، ( ﻗﻄﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺷﮏ ﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮑﻴﺪ ) ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ … ﮐﻪ ﺑﺲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ... ﺑﻐﺾ ﺁﺩﻡ ﺗﺮﮐﻴﺪ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻟﺮﺯﻳﺪ ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ …. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺑﻬﺸﺖ ….. ﻧﻪ … ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺮﺵ ... ﻧﻪ …. ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﺖ ، ﺍﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺕ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺁﺩﻡ ، ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ … ﺭﺍﻫﻲ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺯﻣﻴﻦ . ﺯﻳﺮ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﻴﺪ … ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻢ ﺁﺩﻡ … ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻦ … ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﻋﺮﺵ… ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺑﻬﺸﺖ ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻳﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻳﺎﺩﻡ ﺑﺎﺵ ، ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻢ ﺁﺩﻡ… ﻧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﻡ ….
- ۹۸۸
- ۰۹ آذر ۱۳۹۲
دیدگاه ها (۳)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط