دلبری دارم و عشقی که جهانم همه اوست

دلبری دارم و عشقی ، که جهانم همه اوست
صبر و آرام دلم ، راحت جانم همه اوست

شور عشقش شده چون آب حیاتی به تنم
تارو پودم، نفسم ، روح و روانم ،همه اوست

گوئیا در نفسش روح مسیحا نفسی ست
آنکه پیرانه سرم کرده جوانم ، همه اوست

ماه رویش به شبی دیدم و زان شب همه دم
سخنم وصف رخش ، ورد زبانم همه اوست

گر چه در پرده نهانست و نیاید به نظر
با خبر از من و اسرار نهانم همه اوست

در نظر بازی ما ، مسجد و میخانه یکیست
کعبه او،صومعه او ، دیر مغانم همه اوست

واعظان وعده ی حوران و بهشتم ندهید
آنکه خود بهترازاین کرده از آنم همه اوست

فاش گفتم سخن از سینه ی درویش پریش
دلبری دارم و عشقی که جهانم همه اوست