و گناه ما این بود که عشق اولشان نبودیم

و گناه ما این بود که عشق اولشان نبودیم.
برای همین چشم‌هایمان زیبا به نظر نمی‌آمد
و بدخلقی‌هایمان روی چشم‌های کسی جا نداشت، برای بودن و ماندنمان زمین را به آسمان ندوختند و هیچ کاری برای ثابت کردن دوست داشتن‌هایشان انجام ندادند،
تار موهایمان شعر و غزل نشد
و صدایمان تسکینِ دردهایشان..
وگرنه...
برای دیدنمان لحظه شماری میکردند
و برای لمسِ آغوشمان پیش‌‌قدم می‌شدند،
تنها نمی‌ماندیم،
یادِ یک نفر خودمان را از یادمان ‌نمی‌برد،
بغض قورت نمی‌دادیم،
اشک‌هایمان دیده می‌شد،
دوستت‌ دارم‌هایمان به گوششان می‌رسید
و سهممان می‌شد خواسته شدن.