در فراقت مردم اما عشقت از جانم نرفت

در فراقت مُردم اما، عشقت از جانم نرفت
خسته از ایام بی تو، صبر و ایمانم نرفت

شیره‌ی جانم شده این عشق جانسوزت ببین
سوختم از غم، ولی نامت ز دیوانم نرفت

منتظر با خون دل، چون لاله پرپر میشوم
در خیالت تا سحر، خوابی به چشمانم نرفت

در هوایت نیمه‌شب بر کوی و برزن می‌زنم
عاقلی دیوانه‌ام، میلی به درمانم نرفت

می‌روم نام تو را، بر کوه و آهن می‌کنم
رو به قبله گر شدم یاد تو جانانم نرفت