آنگاه که غرور کسی را له می کنی،

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،       

آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری،

آنگاه که حتی گوشت را می گیری تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،

آنگاه که خدا را می بینی وبنده ی خدا را نادیده می گیری    

 می خواهم بدانم،

 دستانت را به سوی کدام آسمان دراز میکنی

 تا برای خوشبختی “خودت” دعا کنی؟ 

                                                                        ”سهراب سپهری”

#سهراب_سپهری