عاشقانه

می شوم  دیوانه ات  گاهی ز تو دیوانه تر
گشته  مجنون  بیابان  از  همه بی خانه تر
سر دهم برکوه وصحرا و باغزل خوانم تو را
مست وحیران می شوم با یاد تو مستانه تر
هر گلی بویم تو را می جویم و بو می کشم
در  هوایت  بی تو  امّا ،  از  همه  ویرانه تر
بر سرم  آوارِ  بی تو  گشته  خود باری گران
تا به کی از درگهت  دور ،  و شوی بیگانه تر
تن  کشم  بر  قهرِ دریا در صدف جویم تو را
لاله ها   چینم  زِ صحرا  بر  توأم  پروانه تر