عاشقانه

گفتی که کنی پاک زِ قلبم اثرت را
عمراً بتوان کرد عوض هم نظرت را
گفتم درِ این خانه فقط رو به تو باز است
گفتی که به کویم  نکُنی کج ، گذرت  را
گفتم که  دلم  تاب  ندارد  غمِ  دوری
خندیدی و... بستی چمدانِ سفرت را
رفتی وُ ولی  باز  دَمت گرم... نبُردی
عکسِ رُخِ زیبای چو قرصِ قمرت را
 یک لحظه ببین با  منِ بیچاره چه کَردی؛
مکثی کن وُ یک لحظه ببین پشتِ سرت را
فریاد  زدم  تا نشده  دیر ، تو  برگرد...
گوشَت نشِنید همهمه ی دورو برت را
دنبالِ تو  تا جان  به  تنم بود  دَویدم
افسوس ندیدی منِ خونین جگرت را
آنجاچه کسی هست زنَد زنگِ درت را؟
هر  ثانیه  صد بار   بگیرد  خبرت  را ؟
بیدار  نِشیند  که  تو  آسوده  بخوابی
تا صبح  نوازش  بکند  مویِ  سرت را
چون من چ کسی هست که قدرِ تو بداند؟
قدرِ  تو  وُ  آن  روحِ  لطیف  وُ  هنرت را
پیدا شَوَد آنکس که حواسش به تو باشد؟
همواره  به جانش  بخرد  هر  خطرت  را
ترسم  که  رقیبان  به  کمینت  بِنِشینند
ترسم که  بچینند  شبی  بال  و پرت را
برگرد  دوباره  زِ  همان  راه  که  رفتی
برگرد  که  افزون  نکُنی  دردِسرت  را
دلتنگِ تو  این گوشه ی دنیا شده قلبم
برگرد...!  نبینم  غمِ  چشمانِ  ترت  را
من  منتظرت  می شِمُرم  ثانیه ها  را
صد سالِ دگر طول دهی گر سفرت را