تک درخت

توي تنهايي يک دشت بزرگ
که مثل غربت شب بي انتهاست
يه درخت تن سياه سربلند
آخرين درخت سبز سرپاست
رو تنش زخمه ولي زخم تبر

نه يه قلب تير خورده نه يه اسم
شاخه هاش پر از پر پرنده هاست
کندوي پاک دخيل و طلسم
چه پرنده ها که تو جاده کوچ
مهمون سفره ي سبز اون شدن
چه مسافرا که زير چتر اون به تن خستگيشون تبر زدن

تا يه روز تو اومدي بي خستگي
با يه خورجين قديميه قشنگ
با تو نه سبزه نه آينه بود نه آب
يه تبر بود با تو با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور که

سرش داره به خورشيد

ميرسه منم منم